Herken je dat? Je niet goed genoeg voelen, angst om fouten te maken. Om een nee te horen te krijgen. Ik dacht echt dat ik daar wel doorheen was. Dat ik dat allemaal verwerkt had. En tóch… steeds komt er dan toch weer iets op je pad dat je erin triggert.
Dit keer was het om mij zelf bekend te maken. Bekend worden als begeleider voor kinderen en ouders die te maken hebben met rouw en verlies in welke vorm dan ook. Wetende dat ik dat gewoon kan! Dat ik goed ben in wat ik doe. Dat ik vanuit mijn hart werk en dit mijn passie is. Anderen begeleiden in hun groei. Om uit het negatieve gevoel te komen waar ze op dit moment in zitten.
En toch, ik durfde niet te bellen om te vragen of ik mijn flyers neer mocht leggen om te verspreiden. Te bellen naar huisartsenposten en uitvaartverzorgers. Om mijn verhaal te vertellen met het verzoek de flyers mee te verspreiden. Want men moet natuurlijk wel weten dat ik er ben om hen te begeleiden. Er was een angst die mij tegen hield. De angst om onzeker over te komen, om een verkeerde eerste indruk te maken, om nee als antwoord te krijgen.
Pas aan het eind van de dag ben ik uiteindelijk toch gaan bellen. Ik moest me van mijzelf er even doorheen bijten. Bij de eerste poging werd de telefoon niet aangenomen. De tweede poging werd wel beantwoord. En ja, ik denk echt dat ik onzeker overkwam. Maar ze was heel vriendelijk, had het druk en vroeg of ik een mail wilde sturen.
Ik heb een mail opgesteld en heb iedereen meteen maar even gemaild van de uitvaartverzorgers. Wel zo handig. Kwam ik daar even goed vanaf.
Maar wat blijkt, huisartsen geven geen e-mailadressen vrij op de website! Dus na het weekend toch maar huisartsen gaan bellen. Goh, dat valt eigenlijk reuze mee 😊. Kom maar brengen dan deel ik ze onder de huisartsen uit. En nu hebben intussen zo’n 14 praktijken mijn flyers in ontvangst genomen.
Ook heb ik nog de uitvaartverzorgers gebeld die niet hebben gereageerd. De angst om te bellen is totaal verdwenen. En die mevrouw die zei dat ik een mail moest sturen, die gaan mijn flyers niet verspreiden. Maar… andere uitvaartverzorgers namen ze wel aan! Op naar meer ja’s.
Dus wat te doen als je de angst hebt niet goed genoeg te zijn, om geen fouten te durven maken, bang een nee als antwoord te krijgen:
- Accepteer als eerste je angst. Voel je angst, laat het er zijn en adem er even naartoe. Hoe meer je het er laat zijn, hoe sneller de emotie je lichaam ook weer verlaat.
- Maak fouten, je leert ervan.
- Doe wat je wil doen, ga door je angst heen. Meestal valt het achteraf reuze mee!
- Dat negatieve, dat zit puur in je eigen hoofd. De ander reageert vaak super fijn. Tenminste, die ervaring heb ik 😊.
- En bij een nee, niet iedereen past bij jou. Jij ook niet bij iedereen. Dus neem het niet persoonlijk op.
- Vraag eens aan vriendinnen wat ze jouw sterke punten vinden. Of waarom ze jouw vriendin zijn.
- Weet dat anderen jou wellicht als voorbeeld zien.
- Oefen van tevoren wat je wilt zeggen, zo kom je meteen zekerder over.
- Affirmeer! Maak een zin die het beste bij jou past. Bijvoorbeeld, ik ben goed zoals ik ben. Ik accepteer mijzelf, ik waardeer mijzelf en hou van mijzelf.
Ik ben door deze angst heen. Lukt het jou ook? Laat je me weten waar jij tegenaan liep en wat jou er doorheen heeft geholpen?
Warme groet,
Brigitte Deliën
